مردن جوجه ها و پیامش برای من

پسرم دلش جوجه رنگی میخواست... با خانمم که رفتن بازار، به مادرش اصرار میکنه که برام بخر...

در نهایت خانمم میخره... میگم چرا خریدی؟... ما که جای نگه داری جوجه نداریم... میگن: تا کوچیکن توی جعبه نگهشون میداریم... بعدش میدیم اون دوستت که توی روستا زندگی میکنه... خودمم خیلی دلم جوجه رنگی میخواست (خانمم)

بعد از چند روز دو تا از سه تا جوجه هامون مُردن... هر کدوم که بیحال میشدن تا بمیرن، اینا (بچه ها و همسرم) هی غصه میخوردن که گناه دارن... دارن میمیرن... چکار کنیم؟!!

و استرس و نگرانی و ناراحتیش توی خونه جریان داشت... خودمم واقعا ناراحت میشدم... چون کاری از دستم برنمی اومد... و ناله های جوجه ها واقعا دلخراش بود...

بعد از مُردن... طولی نمیکشید که زندگی مون به حالت روتین برمیگشت...

خیلی برام بشارت خوبی بود...

غم جان دادن و بیماری و اذیت شدن یک جوجه یکی دو روز بود... بعدش زندگی جریان داره... بعدش بازم لبخند...  بازم حیات... بازم تلاش...

منم که از پیششون برم... به جای یکی دو روز، نهایتا یکی دو ماه.... یا یکی دو سال...

بعدش بازم زندگی... بازم تلاش... بازم لبخند...

 

این بشارت خوبی بود برام...

 

راستش من توی خونه مون خیلی مورد اتکا هستم...

خیلی موجب خاطرجمعی زن و بچه ام هستم... و این موضوع همیشه خودم رو اذیت میکرد وقتی به مرگ فکر میکردم...

برای همین مستقل بار آوردن بچه ها و همسرم همیشه برام دغدغه بوده...و خدا رو شکر راضی ام از میزان استقلالشون به نسبت سن شون... اما بازم وابستگی اونها به من و حتی وابستگی مادرم به من خیلی اذیتم میکنه... برای بعد از مرگ...

 

مرگ جوجه ها برام پیام خوبی داشت...

پیامش این بود که این یک سنت الهی هست که بودنت هر چقدر هم پر رنگ باشه، نبودنت تعادل زندگی بازمانده هات رو بهم نمیزنه...

و من از این سنت خدا خیلی خرسندم... و خیلی شاکرم که همچین سنتی در دنیا وجود داره...

 

میدونید من الان میتونم خیلی زندگی با کیفیت تری داشته باشم...

میتونم با یاد زندگی بعد از مرگ عشق کنم بدون اینکه نگران دل بازمانده هام باشم... با یاد نبودن محدودیت های اون طرف انگیزه ی زندگی دنیام رو بیشتر کنم...

میتونم روی این باورم با خاطری آسوده تکیه کنم که: من فقط باید مسئولیت هایی که در دنیا در قبال این همسر و فرزند دارم رو با کیفیت تمام انجام بدم و غصه ی بعدش رو نخورم...

مثلا دیشب داشتم به خانمم میگفتم:

من تلاشم رو میکنم دو تا کار برای معیشت بچه ها بکنم و بیش از اون کاری نمیکنم:

یکی جوری مدیریتشون میکنم که بلوغ اقتصادی خوبی داشته باشن که بتونن کسب مناسبی داشته باشن و خودشون دارای اراده و انتخاب باشن...

دوم اینکه سعی میکنم وقتی ازدواج کردن یه زمین مسکونی به هر کدومشون بدم... حالا بقیه اش با خودشون...

 

در مورد تربیت و مسائل شخصیتی بچه ها که عمیقا معتقدم قرار نیست کار خاصی با بچه ها بکنیم...

بیشترین اثرات تربیتی بچه ها واکنش های خودمون توی اتفاقات زندگی هست... این هم چیزی نیست جز ملکات نفسانی خودمون...

 

خدایا ممنونتم بابت این همه سنت های قشنگت...