سستیِ بازو (رمز همان قبلی_ به کسانی که وبلاگ دارن رمز داده میشه)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

قصه ی مستاجری من

هر سال اواخر اردیبهشت و ماه خرداد و تیر برای من ماه جابجا شدن یا تمدید قرارداد بود و از وقتی هم فرزند دومم به دنیا اومد تا الان که فرزند سومم سه سالشه مشکل خانه پیدا کردن داشتیم به بهانه اینکه تعدادمون زیاده و ...

امسال اما فرق میکرد... دیگه استرس نداشتم... دیگه برام مهم نبود، چون باور کرده بودم اجاره نشینی من برای خدا مهمتره تا خود من...

تازه امسال پررو هم شده بودم برای خدا... میگفتم خداجان من حوصله ندارم زیاد بگردم دنبال خونه... ده دوازده ساله درگیر این داستانم، اذیت بشم ول میکنم برمیگردم شهرم... 

دیگه برام مهم نبود خیلی چیزا... اینکه این صاحبخونه فعلی به شدت سختگیره و یه نقطه رو دیوارش باشه یا غرامت میگیره یا پول رهنت رو پس نمیده و کولی بازی درمیاره...

هیچی...

دیگه هیچی برام مهم نبود...

چون از اهمیت افتاده بود، انگار مشاعیرم بهتر کار میکرد...

انگتر به حس ها و وجدانم بیشتر توجه میکردم...

از بعد از تعطیلات نوروز به خانمم گفتم توی دیوار مورد مناسب دیدی بگو، امسال خونه عوض کنیم بهتره... اجاره ی اینجا خیییلی بالاست، امسالم حتما حداقل پنجاه درصد افزایش میده... واقعا ظلم به خودمونه چنین پولی بدیم به این آقا...

دیگه پیگیر نشدم تا دو هفته پیش خودش پیگیر شد و دومین موردی که اطلاعاتش رو بهم داد و تماس گرفتم، شد خونه جدید ما...

رهنش پنجاه درصد کمتر از فعلی

اجاره اش هم سی درصد کمتر از فعلی... تازه اگر با اینی که الان نشستم اگر قرار بود تمدید کنم باید حداقل دوبرابر خونه جدیدی که اجاره کردم پول میدادم برای اجاره اش...

به صاحب خونه جدید گفتم: سه تا بچه دارم، سروصدا دارن... ممکنه به دیوارها خط بندازن...

گفت: من خودم سه تا بچه دارم... بچه همینه سر و صدا داره... مشکلی ندارم...

دیوارای خونه خودم رو بیا ببین، با ماژیک خط میکشن رو دیوار...

بچه همینه... نگران نباش، بیا بشین...

صاحب خونه هم سن خودمه... مذهبی و خانواده شهید...

چقدر با حرفاش بهم امنیت خاطر داد...

---

---

ان شا الله خدا کمکم کنه، چکی که بهش دادم بابت پول پیش، بتونم پاس کنم...

نباید حتی برای خودمون و زن و بچه مون هم دایه دلسوزتر از مادر بشیم...

وقتی دایه دلسوزتر میشیم، فقط استرس هامون اضافه میشه و راه شنیدن ندای درونمون بسته میشه...

خدایا سعه ای بهمون بدید که به این سادگی ها آرامشون بهم نخوره...

آرامش که بهم میخوره دیگه خبری از الهامات نیست...

خبری از فالهما نیست...

لذت ببر تا جهنمی نشی

با وجود اینکه عقیده ام بر اینه که رنج از زندگی بنی بشر حذف نمیشه اما هیچ وقت برای رنج ها دغدغه مند نشدم...

چون رنج ها متناسب مدل شخصیتی ما میرسن و ما باید فقط در مواجهه با اونها هوشمندانه عمل کنیم...

چیزی که همیشه دغدغه ی من بوده، از دست ندادن لذتها بوده...

همیشه هم به خانمم گفتم: میگم اگر میخوای توی راه دین ثابت قدم باشی و راکد نشی و هر روز بهتر بشی لذتها رو بشناس و خودت رو از اون لذت ها بی نصیب نذار... و طلبشون کن...

و براش برنامه هم داریم غالبا...

دینداری که لذت نبره از دنیاش، یه روزی میفهمه چقدر به خودش لطمه زده...

من و همسرم از وسط شمال و سرسبزی پا شدیم اومدیم توی یه شهر کویری... یکی از لذتهامون که دیدن طبیعت سبز بوده کمرنگ شد... از حدود یک سال پیش تقریبا برنامه هفتگی یا ماهانه مون هست که بریم و طبیعت کوهستانهای اطراف این شهر کویری که اتفاقا سبز هم هستن لذت ببریم...

و حتی از لذتهای کوچیک هم نمیگذرم...

اخیرا دو لذت رو به خانمم پیشنهاد دادم... گفتم درسته وادی هاشون خیلی متفاوته اما حیفه عمرمون تموم بشه و این لذتها رو نچشیم...

گفت چی؟

گفتم اولی خوندن یه صفحه قرآن در روز (توی یه ساعات آرومتر) به نیت لذت بردن از قرآن...

یه دوره دو نفری با این نیت قرآن رو ختم کنیم... خیلی دلم این لذت رو میخواد... و کلی براش از زوایای پنهان این لذت گفتم...

مثلا گفتم گاهی اوقات که وقت خوندن قرآن رو ندارم و مدتی میگذره که نخوندم، قرآن رو میگیرم و بغلش میکنم و میچسبونم به سینه ام...

همین...

انرژی میگیرم...

یا گاهی بعضی از آیات و سوره هایی که دوست دارم رو باز میکنم و میگیرم جلوی چشمهام و فقط نگاش میکنم...

خلاصه کلی دلش رو آب کردم و موافق شد...

 

لذت بعدی هم پیشنهاد کلاس حرفه ای شنا بود...

من خودم شنا بلدم... وقتی هم استخر میرم غالبا توی عمق های بالا میرم و یکی از لذتهام هم اینه که اون استخر حتما سکوی شیرجه داشته باشه...

اما شناگر حرفه ای نیستم...

خیلی از حرکات رو دوست دارم توی آب بتونم انجام بدم... اما بلد نیستم...

چنان با آب و تاب برای خانمم از لذت هاش گفتم که راغب شده...

 

کلا به لذت های دنیا حساس باشید...

دیدید آدمایی که موسیقی کار میکنن گوششون به صدا حساسه؟

یا یه عکاس نگاهش به تصاویر متفاوته؟

یا یه رمان نویس نگاهش به قصه ها متفاوته از بقیه هست؟

 

اگر نگاهمون به لذتها متفاوت نباشه و اهلش نباشیم موجود دوست داشتنی ای برای خدا نمیشیم هاااا

 

نگاه کنید به چمران

وسط توپ و خمپاره داشته از توی یه کویر رد میشده... چشمش میخوره به یه گل

به راننده میگه صبر کن...

من برم لذتم رو از این گل ببرم و برگردم...

 

بعد اگر ما بگیم عیاش ترین آدمهای کره ی زمین اندازه ی یک انسان مومن لذت نمیبرن فکر میکنن دارم چرت و پرت میگم...

و تنذیری هم بگم:

آدمی دیدید که نسبت به لذت ها حساس نیست اما خیلی فاز دینداری و خدا و پیغمبر داره و حتی اهل عرفان هم هست، مراقب باشید کلاهتون رو برنداره...

از ما گفتن بود

---

---

به خانمم میگفتم احتمالا خیلی لذت داره که یه خانمی توی فضای باز و با نسیم عالی و طبیعت دنج، مثلا موهاش رو آزاد کنه و در معرض باد ملایم یا نسیم قرار بده...

تایید کرد که خیلی لذت بخشه... (چه ظلمی میکنه زندگی آپارتمان نشینی به خانمها مخصوصا... چون این امکان به صورت روزانه براشون فراهم نیست)

بعد گفتم خب اونهایی که همین عمل رو جلوی چشم نامحرمها انجام میدن... اینها خیییلی سنسور لذت بردنشون خرابه...

خییییلی...

در حد اینن که باید بابت پرت بودن بلوغشون براشون ترحم کرد...

مثل این میمونه که بهترین و پر لذت ترین کتاب های دنیا رو دادی دست یه نفر که بخونه و لذتش رو ببره...

بعد صرفا با رنگ جلد اون کتابها دکوراسیون کتاب خونه اش رو تنظیم کنه...

طفلک!!!

بعد چطور کسی که اینقدر درکش از لذت بردن تعطیله باید دیندار بشه؟

برای دیندار شدن آدمها، باید اونها رو به لذتها حساس کنیم...

 

 

تو تنها نیستی

توی این دنیا یه عواملی هست که عامل ارتباط انسانها با همه...

مثل تجربه های مشترک انسانها از درد و لذت...

مثل امیدشون به درک شدن توسط انسانها...

مثل رسالت اجتماعی که یک انسان برای خودش قائل میشه...

مثل نیازهای مشترک انسانها...

اینها و عواملی دیگه عامل ارتباط یک انسان با انسانهای محیط خودشه...

 

اما...

عواملی هم هستن که عامل انزوای انسانها میشن

که قهرا برای هر انسانی در مقاطع زندگیش پدید میاد...

و عامل اصلی انزوا چیزی نیست جز ناامید شدن انسان از درک شدن...

نمیخوام بگم بیاییم انسانها رو درک کنیم تا دچار انزوا نشن...

میخوام بگم ای انسان تو هرگز از انزوا گریزی نداری چون قطعا برای تو تجربه ها و دردها و لذتهایی هست که فقط و فقط سهم تو هستن... و هیچ کس دیگه ای این رو تجربه نکرده...

چون من و تو هر کدوممون یک انسان خاص و منحصر به فرد هستیم...

قطعا در مقاطعی دچار انزوا میشیم...

فقط یک چیزی رو در زمان انزوا فراموش نکن:

تو تنها نیستی...

نه تنها ، تنها نیستی، بلکه تنها راه درک عمیق این موضوع که تنها نیستی، اینه که در مقاطعی از زندگیت دچار این انزوا بشی... پس نترس...

اگر به این نتیجه رسیدی تنها هستی، حتما  دچار یاس و خطورات شیطان خواهی شد...

سعی میکنم با انزوای این روزهام، ارتباط برقرار کنم...

 

وادی جدید (رمز به مخاطبانی که آدرس وبلاگی دارن داده میشه)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

غزه_روز معلم

شنیدید که میگن گوش انسان صوت کمتر از 20 هرتز و بالاتر از 20 هزار هرتز رو نمیشنوه...

فرکانسهای بین 20 تا 20 هزار هرتز رو میشنوه...

و از جمله موجوداتی که صوت دارن و صوتشون بالای 20 هزار هرتز هست مورچه هست... برای همین مورچه ها بسیار موجودات جلالی ای هستن...

کلا هم اگر محاسبه کنید باری که بلند میکنن در مقایسه با وزنی که خودشون دارن بسیار بار سنگینی محسوب میشه و در بین انسانها و حیوانات بعیده موجودی به این قدرت پیدا کنید...

 

دردی که مردم غزه مبتلا هستن از دست این وحشی های صهیون برای من خیلی شدید هست...

مثل صوت مورچه هست که از شدت زیاد بودن صدا، اصلا نمی شنویم... شدت درد مردم غزه برای من اونقدر شدید هست که قادر به بروزش نیستم... دردم برای اطرافیانم بیصداست...

بعضی دردها اینطوری هستن... فقط صاحب اون درد رو میسوزنن... و ان شا الله اون سوختن ها ساختن هم در پی داشته باشه...

لذا اگر میبینید من غالبا در مورد غزه سکوت میکنم دلیل بر بی تفاوتی من نیست...

---

---

روز معلم هست این روزها

دیدم بزرگواری از زاویه معیشتی به جامعه معلم ها نگاه کردن... که حیفم اومد من زاویه نگاه خودم رو در مورد معلم در جامعه خودمون نگم

در اینکه تمام اقشار و صنوف در اجتماع ما زحمت میکشن و نون زحمتشون رو میبرن سر سفره شون بی شک همه با هم برابریم...

اما به نظر من سه قشر هستن که در جامعه نقش انسان سازی دارن و مسئول پرورش روح و جان انسانها هستن

1_ پدرو  مادر

2_عالم دینی

3_معلم

این سه گروه اگر صلاحیت جایگاهشون رو نداشته باشن یا اگر در جامعه ای کمرنگ و بی ارزش باشن، اون جامعه سقوط انسانی و ارزشی و روحی میکنه

قطعه ساز اگر کم کاری کنه نهایتا ماشین خراب میده دست شما و بدترین حالتش اینه که یه ماشین خراب میده دستتون

نانوا اگر کم کاری کنه نون بد میده دستتون و نهایتا نون رو استفاده نمیکنید یا استفاده میکنید و مریض میشید...

اما عالم دینی و  معلم و والدین اگر خراب بشن یک جامعه سقوط میکنه... 

 

معلم های عزیز

شما هچین جایگاهی دارید... بدونید پرچم دار چه چیزی هستین...

ما در فرهنگ دینی مون دادن خمس واجبه

یکی از محل های مصرف خمس کجاست؟

یکی از محل های مصرفش تامین معیشت عالِم دینی هست...

علامه طباطبایی وقتی در معیشت دچار مشکل شدن، رفتن تبریز و توی زمینشون کشاورزی کردن...

ده سال تمام...

تاریخ قضاوت خواهد کرد که اون ده سال علامه طباطبایی بیشتر ضرر کرده یا مردمی که نسبت به فقر علامه طباطبایی بی تفاوت بودن

 

جامعه ی بالغ جامعه ای هست که خودش پیش قدم بشه و معلمین و مبلغین بر حق خودش رو تامین مالی کنه...

و این اصلا راحت طلبی نیست...

بذارید من یه چیزی بگم:

علامه حسن زاده میفرمودن اونقدر پوشیدن لباس پیغمبر و اهل بیت مسئولیت داره و سنگین هست که اگر ترس از این نبود که مردم گمان کنن حسن زاده از دین و خدا و پیغمبر برگشته که لباس طلبگی اش را در آورده ، لباس طلبگی را نمی پوشیدم...

چون امیرالمومنین نفرین کرده عالمان دینی را که این لباس را طعمه دنیایشان قرار دهند...

 

و این رو هم قبول دارم که اینقدر معیشت و حقوق معلمین رو توی بوق و کرنا کردن رسانه ای اصلا به صلاح نیست...

و معلمینی هم که گریبان چاک میکنن که حقوقمون کمه اینها هم صلاحیت اون جایگاه رو ندارن...

چون اون معلم ها حداقلش اینه که کمی بُله تشریف دارن و نمیدونن حق رو چجوری باید گرفت...

معلم باید در جایگاه ناز باشه نه در جایگاه نیاز...

مثل علامه طباطبایی... وقتی به تنگا افتاد رفت توی زمینش و بیل دست گرفت...

بابت اون بیل دست گرفتن تاریخ علامه رو سرزنش نمیکنه بلکه اطرافیانی که میشناختن مورد مذمت خواهند بود...

 

باجه ی هشت (پایان)

شنیدید میگن شهید با اولین قطره خونی که ازش ریخته میشه تمام گناهانش بخشیده میشه جز حق الناس؟

یا شنیدید که یکی از یاران امام حسین علیه سلام بدهی داشت و امام فرمودن تو برو و قرضت را بده؟..

 

نمیخوام در مورد حق الناس بحث اخلاقی کنم... حال این ادا اطوارها رو هم ندارم.... آدم اخلاقی ای هم نیستم متاسفانه...

از کل اخلاق در وجود من فقط یک شمع روشن هست و اون اینه که نصیحت شنیدن رو دوست دارم... اما کسی نیست که نصیحتم کنه :)))

 

چرا همیشه در مورد حق الناس برای ما تنذیری و هشداری صحبت کردن؟

چرا فقط ترسوندنمون؟

چرا اون روی سکه ی حق الناس رو کسی برای ما نگفت؟

مگه نباید هر "لا اله" یک "الا الله" هم داشته باشه؟

نمیدونم چرا نگفتن...

---

---

من سوالم چیه؟

چند وقتی برای من سوال بود که چیزی که نسبت بهش مالکیت داریم چیه؟

خیلی چیزا توی این دنیا به من داده شده، اما نسبت به خیلی از این چیزها مالکیت ندارم... فقط امانته...

بهم دادن اما بابتش از من تعهد گرفتن... مشروط و محدود بهم داده شده...

 

تا حالا فکر کردید چه چیزی خدا بهمون داده اما بابتش هیچ تعهدی نگرفته و گفته هر جوری دلت خواست ازش استفاده کن؟

من خیلی فکر کردم... 

یا پیدا نمیکنید... یا اگرم نعمتی پیدا کنید خیلی کمه (به لحاظ کمیتی)

اگر بخوام از تک تک نعماتی حرف بزنم که بهمون داده شده اما بابتش ازمون تعهد گرفته شده و یه جورایی امانت داده شده خیلی مطلب به درازا میکشه...

مستقیم بیام سر چیزی که بیشترین فراوانی رو در زندگی هر کسی داره و مدتیه منو درگیر خودش کرده:

 

وقت

زمان

فرصت

 

عمری که در اختیار ما قرار گرفته در واقع یک فرصتی هست که بتونیم در این دنیا برای خودمون ابد سازی بکنیم...

و عمر یعنی چی؟

یعنی همین 24 ساعت تکراری روزانه و شبانه...

همین یک قلم (24 ساعت ناقابل) تمامش تعهده... تمامش امانته...

این تعهد یک روز و دو روز هم نیست... بینش زمان خالی هم وجود نداره...

حتی استراحتش هم بر اساس تعهد هست... چون توی استراحتش هم نمیتونی افراط و تفریط کنی...

 

کارمند بانک رو یادتونه؟

تعهد داشت... یک ثانیه هم فرصت نداشت که ول بچرخه...

 

شما در واکنش با کارمند بانک چی گفتین؟

رنج و دشواری... و خوشایندی حاصل از مفید بودن...

رنج و دشواری...

بعضی از بزرگواران که اصلا انگار از این حجم از برای خود نبودن عصبانی هم شده بودن...

و عصبانیت هم داره گاهی اوقات...

 

بزرگواری گفتن اگر مشغله ای باشه که هدفم باشه یا دوست داشته باشم یا... 

بزرگوار: این آغاز ذهن زدگی هست... 

مگه برای بنی اسرائیل از بهشت غذا نمی آوردن؟

آخرش نگفتن ما همون عدس و پیاز خودمون رو میخوایم و غذای بهشتی نمیخوایم؟

 

هدف بهشتی هم برات فرسایشی میشه و لگد میزنی زیرش...

چرا؟

چون هدف بهشتی نیاز به جان بهشتی داره... و جان بهشتی نمیشه مگر اینکه تطهییر بشه...

و تطهییر اتفاق نمی افته مگر با عبور از رنج...

یا بهتر بگم تطهییر اتفاق نمی افته مگر با مواجهه ی هوشمندانه با رنج...

 

زندگی تمام ما در اون 16 ساعت بیداری مثل کارمند بانکه... هر لحظه کار و تکلیف خودش رو داره...

خب پس من چی؟

کی به خودم برسم؟

جواب من اینه:

خبر داری کجا هستی که بتونی به خودت برسی؟

خبر داری کی هستی؟ که بخوای به خودت برسی؟

راه به خود رسیدن همین تعهدت به وقتی هست که بهت امانت داده شده...

این وقت همون کوه صفا و مروه ی تو هست که باید در این بازه سعی کنی...

یک سعی مستمر...

یک سعی هوشمندانه (این هوشمندانه رو روش فکر کنید)

این سعی مستمر و هوشمندانه ی تو در بستر وقتی که بهت داده میشه، تو رو به خودت میرسونه...

میخوای به خودت برسی دیگه؟

مگه نمیگیم پس کی به خودم برسم؟

راه به خود رسیدن افتادن در این اقیانوس وقت هست که هر لحظه اش تعهده...

 

انصافا رنجش رو کتمان نکنیم...

نگیم مثلا اگر امام زمان ماموریت مستقیم بدن به من، من دیگه شب و روز نمی شناسم

ببین!!!

بعد من میام میگم تو چقدر درگیر ذهن هستی که اینجوری فکر میکنی...

بعد میگم تو شبیه اون نوجوانی هستی که خیلی فانتزی در مورد ازدواج و عشق و پیوند فکر میکنه...

---

---

حق الناس همون ندیده گرفتن تعهداتمون هست... همون خیانت در امانت هست...

که با شهادت هم پاک نمیشه...

چرا اینقدر جرمش سنگینه؟

چون نور بزرگی توش بوده و من روی نور به اون بزرگی رو پوشوندم...

هیچ کس به ما از نور بودن این تعهدات چیزی نگفته... همه فقط گفتن خیلی جیزه...

 

راستی؟ چقدر کوری لازم دارم تا نور به اون بزرگی رو تبدیل به ظلمت کنم؟!!

چقدر باید مشاعیرم تعطیل شده باشه؟

بهش فکر کردید؟

چی شده که اینقدر تاریک شدم؟!!!

 

حال این روزهای من اینه

بند به بندش ناله های منه...

و اگر امروز این ناله رو دارم فقط و فقط به خاطر اینه که نسبت به وقتی که روزانه در اختیارم هست بخل رو گذاشتم کنار و صرفا در حد توانم دارم به تعهداتم عمل میکنم...

 

حالا میرسم به مطلب باجه ی هشت 2...

اگر به تعهدم عمل کنم، خدا منو متوجه یه چیزایی میکنه که درصد مالکیتم توی اون مسائل خیلی بیشتره...

و به دلم میندازه که اون رو هم برای خودش خرج کنم... و این تمام جشن و پایکوبی نظام هستی هست...

تمام عشق اینجا بروز میکنه...

 

 

 

 

ن. .ا موند و حوضش

فقط همین یه نفربود که گاهی با جوی هیجانی از اصل نظام دفاع میکرد و در دفاعش هم غالبا افراط و تفریط داشت که خب...

خوب یا بد اینم دیگه چپ کرد و شده مقابل هر کسی که از نظام دفاع کنه...

 

حالا ن. .ا موند و حوضش... و این اتفاق حدود 3 ماهی هست که رقم خورده...

منم تنها شدم...

 

دیگه خیلی تمایلی به هم صحبتی با اینا ندارم... فقط کار...

شنیدید میگن: من فلان چیز رو با تف اینجا چسبونده بودم...

بعضی از آدما واقعا با تف به نظام وصلن...

 

فعلا در تعامل با اینها دچار ادبار هستم... تا ببینیم این دل صاب مرده فاز بعدیش چیه...

---

---

خوش به حال اونهایی که روزانه نویسی میکنن... من توی شرایط اینچنینی که حس میکنم این همه اتفاقات در آستانه چهل سالگی من رقم میخورن یه پازلی هست که بعدها تصویرش خودش رو نشون میده... نیاز دارم به روزانه نویسی... تا بعدها بتونم خوب این پازل رو تحلیل کنم...

اما روزانه نویس نیستم... 

بلد هم نیستم...

---

---

آفرین به رئیسی...

دیروز توی غرب تهران سخنرانی کرد درسته؟

حرفهای خوبی زد... امیدوارم کرد...

ازش انتظار حرفهای دو پهلویی که غالبا مدل احمدی نژاد بود رو نداشتم... و دیدم که دیروز بلاخره اون ادبیات رو رها کرد و هم شجاعتش رو بروز داد و هم صداقتش رو...

آفرین به تو...

از تو میشه دفاع کرد...

تا حالا در مورد وعده هایی که داده بود و مشخص بود در دولتش عملی نمیشه (مثلا مسکن)... وقتی ازش میپرسیدن مثلا اینطوری جواب میداد:

سالی یک میلیون  مسکن هم نیاز کشور هست و هم قانونه هم وعده دولت... اگر انجام نشه فلان میشه و بهمان میشه...

اما دیروز اینطوری حرف نزد...

آفرین به تو...

بگو ما تلاشمون رو کردیم نشد... میخواستیم بشه اما پول نبود،ساختار جواب نداد، آدمش نبود، کوفتش نبود... ما میفهمیم... بخدا ما تو مریخ زندگی نمیکنیم... همه این مسائل رو میفهمیم...

ازت هم دفاع میکنیم...

به همین سادگی...

 

باجه هشت_۲

خیلی دلم میخواد خانمهای متاهلی که این مطلب رو میخونن جواب این سوالم رو بدن:

 

اگر همسرتون خودش بهتون پیشنهاد بده که با هم برید بیرون از خونه غذا بخورید (مثلا رستوران یا فست فودی) با اینکه خودتون بهش پیشنهاد بدید که با هم برید بیرون برای غذا خوردن چه تفاوتی داره براتون؟ (با فرض اینکه غذا خوردن بیرون از خونه رو برای تنوع دوست دارید)

 

اگر همسرتون قبل از تعطیلات برنامه مسافرتی (یک سفر تفریحی_ بازم با فرض بر اینکه سفر تفریحی اعم از دور یا نزدیک، فضای سبز یا زیارتی رو دوست دارید) را بهتون پیشنهاد بده، با اینکه خودتون بهش پیشنهاد بدید چه تفاوتی داره براتون؟

 

اگر همسرتون خودش در روز وقت بذاره برای صحبت کردن با شما، با اینکه شما بهش بگید بیاد بشینه تا کمی گپ بزنید ( هر موضوع مهم یا غیر مهمی) چه تفاوتی داره برای شما؟

باشگاه بانوان و فرصت ناب

چون شرایط سابق رو نداشت باید باشگاهش رو عوض میکرد...

این باشگاه جدید رو به خاطر مسیرش و نزدیکی به بعضی از کلاس های بچه ها پسندیده بود...

رفت فرم پر کرد... دیروز هم روز اول تمرینش بود...

پول یک ماه رو پرداخت کرد... سالن طبقه ی منفی 2 بود...

با آسانسور که رفت پائین و تا در ورودی سالن ورزشی که رسید نتونست پاش رو داخل بذاره...

میگفت موسیقی مفتضحِ در حال پخشِ اونجا، انرژی منفی خیلی زیادی رو بهم وارد کرد...

بلافاصله برگشت...

رفت بالا... میگفت توی آسانسور به ذهنم می اومد که اگر دلیلم رو برای انصراف به منشی بگم حتما مسخره ام میکنه...

اما بازم به خودم مسلط شدم و گفتم من نمیتونم توی همچین محیطی برم ورزش کنم.

 

رفت پیش منشی و به منشی گفت که منصرف شده...

اونم علتش رو پرسید و همسرم هم گفت از موزیک هایی که پخش میکنید خوشم نمیاد...

در نهایت منشی بهش گفت چون شما فرم ثبت نام پر کردید پولتون برنمگرده اما بازم من با مدیر صحبت میکنم...

 

شب خودِ مدیر زنگ زد به خانمم و سعی کرد راضیش کنه که بیاد در همین محیط ورزش کنه...

اما در نهایت گفته بود که اگر هم نخوای بیای پولت برنمیگرده و خودت هم امضا کردی این شرایط رو در فرم ثبت نام...

 

همسرم که قطع کرد دچار سردرگمی بود...

گفت چکار کنم؟

گفتم نرو این باشگاه رو...

و کار خوبی کردی که بهشون گفتی به خاطر موزیکش انصراف دادی...

گفت: پولم رو نمیدن... من راضی نیستم... من که استفاده نکردم... چرا پولم رو برنمیگردونن...

گفتم: شماره اش رو بگیر... گوشی رو بده به من من باهاش صحبت کنم...

گفت: چی میخوای بگی؟... بگو خودم باهاش حرف بزنم...

گفتم: تو زیادی مهربون هستی و ماخوذ به حیا... از لحن مودبانه ات سوء استفاده میکنن...

از طرفی من میدونم چی بگم که حساب کار بیاد دستش...

دوست نداشت این کار رو بکنه...

اما بعد از چند دقیقه خودش گفت: باشه تو صحبت کن...

شماره رو گرفت:

گوشی رو داد به من

اون طرف خط یه خانم بود...

وقتی خودم رو معرفی کردم و گفتم همسرم دوست نداره توی باشگاه شما تمرین کنه...

اونم بلافاصله گفت:اختیارش با خودشه... پولش برنمیگرده...

گفتم: چرا؟

گفت: چون اول یه قراردادی رو امضا کرده... توی اون قرارداد این موضوع قید شده... ایشونم امضا کرد... وقت منو هم نگیرید...

گفتم: یه سوالی داشتم:

گفت: سریعتر لطفا

گفتم: آیا شما میتونید چیزی که خلاف قانون هست رو توی قرارداد بنویسید و بابتش امضا بگیرید؟... شما هم مجبورید پول رو برگردونید هم بابت این کار خلاف قانونتون پیگیری میکنم...

گفت: هر کاری دستته برو انجام بده و قطع کرد...

امروز صبح رفتم اداره ورزش و جوانان... بخش نظارت بر باشگاهها...

حق رو به من دادن و قرار شده فردا یه نامه تنظیم کنن و پول رو هم از اون باشگاه بگیرن...

وقتی به همسرم گفتم خییییلی خوشحال شد...

 

خوشحالم...

چون به نظرم این خوشحال کردن خانمم خیلی قیمت داشت...

من خیلی سرم شلوغه... و مبلغی که خانمم داد به باشگاه خیلی ناچیزتر از اون بود که بخوام براش وقت بذارم...

خیلی راحت میتونستم قیدش رو بزنم...

حتی نشوندن اون آدمای وقیح سر جاشون هم، اونقدری ضرورت نداشت... چون اونها باز هم کارشون رو تکرار میکنن... چون برخورد اصناف با اینها اصلا برخورد بازدارنده ای نیست...

اما رفع ناراحتی همسرم بابت اون استرسی که کشید خیلی میتونست لبخند خدا رو در پی داشته باشه...

 

اینها همون فرصت های نابی هستن که انسان باید در کمینشون باشه..

---

---

 

مطلب قبلی ادامه داره و ان شا الله نوشته میشه