مثل حاج قاسم

یه چیزی که هیچ وقت نتونستم احساسم رو کتمانش کنم، لحظه دیدن مقام معظم رهبری از قاب تصویر بوده...

حضوری که هیچ وقت توفیق نداشتیم

اما هر وقت از تلویزیون می‌بینمشون:

یا اشک

یا لبخند

یا واکنش های عاطفی مثل کوبوندن مشت به قلبم و از این جنگولک بازی ها...

 

نباید میگفتم؟!!!

چیپه؟!!

 

 

 

به نظرم بزرگترین یکی شدن با ایشون، درک اهداف و دغدغه های ایشونه...

و اقدام عملی و راهبردی کردن...

 

کاش در زمره یک یارانشون باشیم...

مثل حاج قاسم...

گمنامی یا شهرتش هم اصلا مهم نیست...

خداست دارد خدایی می‌کند...