دو توانمندی لازم برای مفید بودن
ما مردم به عنوان کنش گر اصلی و مهم در دینی کردن جامعه نیاز به دو توانمندی داریم اگر یکی از این دو توانمندی وجود نداشته باشه، نمیشه کار اجتماعی انجام داد.
1_ حوصله و توان و مهارت ارتباط گیری با روحیات مختلف جامعه، ولو برای توضیح واضحات...
2_ قدرت تشخیص در اینکه باید به چه کسی چه مقدار وقت گذاشت...
یکی از این دو توانمندی نباشه نمیشه نتیجه گرفت...
طرف حوصله داره... قدرت ارتباط گیری داره... اما قدرت تشخیص نداره که باید این آقا یا خانم رو فعلا به حال خودش رها کنه... تا وقتش برسه...
اصلا باید حتی به سوالش هم جواب نداد، چون اون دنبال جواب نیست، میخواد شیطنت کنه...
لذا بیخود انرژی صرف میکنه، خروجی هم نمیگیره... ( راه رفتن پنگوئن ها فقط به ذهنم میرسه برای این تصویر)
قدرت تشخیص داره، می‌دونه فلانی الان تشنه یک حقیقتی هست، یا واقعا براش سوال ایجاد شده، میشه گفتگو ایجاد کرد، ولی هنر حرف زدن نداره، تحکمی حرف میزنه، از موضع بالا حرف میزنه...
خروجی هر دو تا حالت ابتر هست...
خدایا ما رو در این گذرگاه عظیم، انسانهایی مفید قرار بده
مفید بودن خیلی مهم تر از عالم بودنه
مهمتر از نفوذ داشتنه...
مهمتر از محبوب بودنه...
این دو توانمندی به صورت قابل توجه در جامعه نباشه و در بین مردم نباشه، جامعه به صرف قوانین درست و مجریان سالم قوانین ، جامعه ی دینی نمیشه