تماشایی شدن

بازیگرای حرفه ای که دغدغه ی شغلشون رو دارن سعی میکنن با اقشار مختلف زندگی کنن... نه فقط ارتباط موقت داشته باشن ها..

باید باهاشون زندگی کنن... تا اون قشر رو بشناسن... مثلا شما باید با یک روستایی که کارش کشاورزی هست زندگی کنید تا زبانش و منطقش رو بفهمید... با یک دامدار که تمام زندگیش گاو و گوسفنداشه باید زندگی کنید تا درکش کنید... با یک معلم باید زندگی کنید تا بیم و امید هاش رو بشناسید...

اجتماع پر هست از صنوف مختلف... روحیات مختلف... خلقت های متفاوت (اطوارا)

یکی از دغدغه هام از وقتی درگیر مسئولیت های جدی تر توی کارخونه شدم اینه که تفاوت دوران ظهور با الان به لحاظ زیست اجتماعی انسانها چیه؟

چه تفاوتی هست که عوام مردم هم با خودشون میگن خیییلی بهتر شد در دوران ظهور؟

اجتماع تا قبل از ظهور محل تنازع نوع بشر هست نه محل تعاون...

در اکثر اجتماعات حتی کشور های اسلامی حتی ایران خودمون ذات اجتماع رو تنازع تشکیل میده...

مثلا شما معلم خوبی بودید و روش تدریستون خیلی جواب میداد...

بعد یه معلم دیگه میاد و روشی رو اتخاذ میکنن که کلا خییلی بیشتر از شما مورد توجه قرار میگیره و شما به حاشیه میرید..

حضور و قدرت اون شخص موجب به زاویه رفتن شما شده...

توی کسب و کارها هم الان همینه... رقابت در کسب و کارها غالبا تنازع برای بقا هست...

مثلا من علمی دارم در تولید یک محصول که دیگری نداره... اون علم من موجب میشه محصول من از استقبال بیشتری برخوردار باشه...

اون علم رو نه تنها به کسی نمیدم بلکه قانون درست میکنم که قانون بیاد در منحصر بودن علم من برای خودم ازم پشتیبانی کنه...

این تنازع هست...

دو تا جاری با هم در رقابتی تنازع گونه هستن...

دو تا برادر حتی با هم در رقابتی تنازع گونه هستن...

تنازع برای بقا برای دیده شدن برای بهره مند شدن موضوعی هست که بشریت بهش عادت کرده...

و این رو عمری عادی میدونه...

مثلا کنکور میدیم و مثلا میگن 20 هزار نفر میتونن وارد دانشگاه بشن... 80 هزار نفر با هم تنازع میکنیم که 20 هزار نفرمون وارد دانشگاه بشیم...

و این رو عادی میدونیم و حتی موجب افزایش خلاقیت هم میدونیم متاسفانه...

تنازع برای زیستن...

موضوعی هست که تا قبل از ظهور مردم اجتماع هم ازش رنج میبرن و هم بهش عادت کردن... اصلا غالبا بد هم نمیدوننش...

بعد از ظهور شما برای زیستن در اجتماع خودتون لازم نیست تنازع کنید...

بلکه تعاون میکنید

تعاون برای زیستن...

تعاون برای زیستن در جاهایی مثل اربعین دیده میشه...

اونجا تنازع نیست...

اونجا تعاون هست...

کمی تصور کنید که تعاون برای زیستن چقدر میتونه به شما امنیت خاطر بده...

هیچ دختری و پسری بدون همسر نمیمونن

بسیاری از بلایا از اجتماع دفع میشه...

هیچ مردی نگران رزق و روزی خودش و خانواده اش نیست

هیچ زنی در دوگانه خانواده و پیشرفت گرفتار نمیشه... و عمرش رو تباه نمیکنه...

 

ما در عصر تنازع برای زیستن نفس میکشیم...

بیایید کمی تصور کنیم متعاونانه زیستن رو...

 

یاد اون یهودی می افتم که رفته بود پیش پیغمبر و گفت بر چه اساسی من باید کار کنم و خمس درآمدم رو بدم به شما؟!!

و پیغمبر فرمودن برای اینکه بری با خیال راحت و بدون خوف ضرر کردن کار کنی و هر وقت هم ضرر کردی بیا پیش من من خودم جبران ضررت رو میکنم...

یعنی تنازع گونه کاسبی نکن...

برو با کار و شغلت عشق کن... شغلت رو نفس بکش...

در عصر ظهور هر کدوم از ماها عرصه ای برای تماشایی شدن هستیم...

همه تماشایی هستیم

هر کدوم ما تجلیاتی داریم که امام ما منتظر تجلیات ما هستن تا به تماشا بنشینند...

مثل عرصه ی کربلا...

همه برای امام حسین علیه سلام جلوه گری داشتن...

امام به تماشای تجلیات یارانشون نشستن...

امام در روز عاشورا از منظری غرق در این لذت تماشا بودند

و یاران قبل از شهادت دوست داشتن بفهمند امام از تجلیاتشون لذت بردن یا نه...

عاشورا از منظری بالاتر عرصه ی تماشا و لذت و تجلیات بود...

 

حالا بیاییم عاشورا و اربعین و ظهور رو به هم وصل کنیم...

همین الان اهل ظهور باشیم...

تماشایی بشیم...

 

و بدانیم خواهان تماشای ما ، امام ما هستن...

چه لذتی بالاتر از این؟