در آستانه ی چهل سالگی

با من بیا... من به سوی کسی میروم که قدرت و زیبایی از او معنا گرفته است...

در آستانه ی چهل سالگی

با من بیا... من به سوی کسی میروم که قدرت و زیبایی از او معنا گرفته است...



خیال خام پلنگ من
به سوی ماه جهیدن بود

و ماه را زبلندایش
به روی خاک کشیدن بودن

پلنگ من، دل مغرورم
پرید و پنجه به خالی زد

که عشق ماه بلند من
ورای دست رسیدن بود


چه سرنوشت غم انگیزی
که کرم کوچک ابریشم

تمام عمر قفس می بافت
اما به فکر پریدن بود

شنبه, ۲۹ ارديبهشت ۱۴۰۳، ۰۸:۰۲ ق.ظ

حسرت و حسادت

شنیدید که گاهی افراد در مقایسه ی مسائل دنیایی بین خودشون و دیگران از این جمله ها میگن؟:

اگه منم بابام پولدار بود الان فلان ماشین رو داشتم...

اگه منم بابام برام خونه و ماشین خریده بود الان به فلان جا رسیده بودم...

این حسرت و حسادت توامان رو میبینید؟!!!

 

در روز قیامت هم هم این حسرت و حسادت توامان با این جملات بروز داده خواهد شد:

اگر به منم بلا داده میشد و خدا انتخابم کرده بود الان در اوج بودم...

اگر منم شکست خورده بودم و خدا انتخابم کرده بود...

اگر منم در اوج توانمندی ، نادیده گرفته میشدم و خدا انتخابم کرده بود...

.

.

و من اگر اون روز از جهنمی ها نباشم به این افراد میگم، اگر تو هم ادعا و منم منم نداشتی، خدا انتخابت میکرد...

موافقین ۲ مخالفین ۱ ۰۳/۰۲/۲۹
ن. .ا

نظرات  (۴)

راستی کسی میدونه منم منم و ادعا نداشتن دقیقا یعنی چی؟

نکنه اونی که همیشه تو رفتارش میگه من کسی نیستم و همه اش دست خداست و ... خودش کوه منیت و ادعا باشه؟!!!

نشونه نداره که حداقل خودمون فریب خودمون رو نخوریم؟!!

پاسخ:
منظورم اینه که اگر قسم حضرت عباس رو میبینیم، دم خروس رو هم ببینیم

خب من بلا، شکست، نادیده گرفته شدن در اوج توانمندی همه رو دارم تجربه میکنم همزمان!

واقعا یعنی من انتخاب شدم و منم هم نداشتم؟

 

و یه چیز دیگه...

یعنی قراره ته همه خالصانه دویدنها، نرسیدن باشه؟ و بلا، شکست، نادیده گرفته شدن رو اونور پاداش بدن، به نحوی که محل حسرت و حسادت در قیامت قرار بگیره...

خب اینور چی؟

آدم احتیاج نداره به موفقیت، عافیت و حس کارآمدی؟

به حال خوش؟

لطفاً پاسخ عرفانی، اونم مناسب حال قله های توحید رو ندین که :بی خیال همه عالم که همه عالم ازوست...یا در اوج این حال بد ظاهری، از درون شاد باشید اگه موحدید...

۲۹ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۳:۵۴ صـــالــحـــه ⠀

من فکر می‌کنم یکی از نشونه‌های آدم‌های پرمدعایی که میگن ما خیلی متواضعیم و ..اینا توی آیه ۳۱ سوره انفال هست.

وقتی آیات و نشانه‌ها رو می‌بینند میگن اوکی! این که چیزی نیست. ما هم بلدیم، ما هم این چیزا رو داریم، ما هم این فضیلت رو داریم، ما هم این رذایل رو نداریم و ...

و اصلا به خودشون دقیق نمیشن. همه چیز رو ساده انگاری می‌کنند و زود از همه چیز رد میشن. آدم‌های سطحی‌ای هستند. درست مثل کسانی که به آیات قرآن میگفتند افسانه‌های پیشینیان.

آخه این کجا و آن کجا.

 

 

به نظرم یکی از ویژگی‌های آدم‌های پرمدعا اینه که توی خودشون غرق شدن. اینا اصلا نمی‌تونن خلاها و نواقص خودشون رو ببینند. اصلا نمی‌فهمند کجای کار ایراد داره. اصلا تصوری از خود واقعی شون ندارند. توی حوضچه کوچک‌ خودشون غرق شدند و اصلا نمی فهمند چیزی به اسم اقیانوس هم هست. خبر از بیرون حوضچه خودشون ندارند :)

۲۹ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۴:۱۱ صـــالــحـــه ⠀

آیه ۱۳۱ سوره اعراف و آیات قبل و بعدش و همینطور آیه ۹۴ و ۹۵ هم به نظرم میتونه ربط خوبی به این قضیه داشته باشه. 

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی