خدا نه تنها خشنودی خودش رو در بین طاعت ها پنهان میکنه
بلکه غالبا عمل انسانی که اون طاعت موجب خشنودی خدا رو پیدا کرده رو هم پنهان میکنه...
اما وااای از روزی که عمل اون انسان سعادتمند رو بیاره جلوی چشم همگان...
این بارعام خدا نیست...
اتمام حجته...
در واقع اون پنهان کاری خدا از روی رحمتشون بوده
و این نمایش دادن انسان خوبشون یعنی:
بچرخید تا بچرخم
هر دهه از زندگی انسان که میگذره، باورهای انسان رو زیر و رو میکنه
نه اینکه مثلا یه دهه خداباور باشه، دهه ی بعدی ضد خدا بشه...
غالبا اینطور نیست...
مفاهیم زیر و رو میشن...
مثلا از یک نوجوان ۱۵ ساله در مورد عشق بپرسید...
از یک انسان ۲۵ ساله
و از یک انسان ۳۵
و ۴۵ ساله...
به نظرم نتایج قشنگی بدست میاد...
من در ۱۸ سالگی
در ۲۸ سالگی
در ۳۸ سالگی
انقلابی در مفاهیم بنیادینم صورت گرفت...
و اینجاست که به این فراز علامه که میرسم زانو میزنم:
الهی:
راز دل نهفتن دشوار است و گفتن دشوارتر
از عوارض شرایط کاری من اینه که دیگه تحمل و کشش شنیدن ندارم
امشب مدیر اجرایی ساختمون خودم زنگ زد و بابت سقف راه پله ایده اش رو گفت و کمی توضیحات اضافه داد...
توضیحاتش حدود سه چهار دقیقه طول کشید
داشتم بالا می اوردم واقعا!!!!
مغزم کشش این همه شنیدن نداره... حتی جایی که منافع خودم مطرحه...
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
تا حالا دو سه بار رفتم مدرسه اش...
پیش دبستانی...
هر بار بابت کاری...
دفعه ی ماقبل آخر خانم مربی اش که خانمی میانسال اما خیلی پر انرژی هست به من میگه:
امیرعباس هر وقت دلتنگ میشه بهانه ی شما رو میگیره... هیچ وقت بهانه ی مادرش رو نمیگیره...
من با حرفش به فکر فرو میرم و یادم میره جوابش رو بدم...( بعدا هر چی فکر کردم جواب دادنی به ذهنم نیومد... احتمالا جواب ندادم) و وقتی میخواستم برم از مدرسه بیرون، پسرم گیر داد که منم میخوام بیام خونه... و مربی اش بغلش کرد ببره فیلمی رو نشونش بده که من رفتم...
دفعه ی آخر، برای پسر بزرگه رفتم مدرسه اما اتفاقی بچه های پیش دبستانی اومده بودن طبقه ای که من بودم...
من مشغول صحبت با معلمِ پسر بزرگم بودم که امیرعباس منو دید... جالب بود که چیزی به من نگفت و من متوجه حضورش نشدم... و رفت به خانم مربی اش گفت که بیا ببین، بابام اومده...
خانم مربی اش اومد نزدیک ما، سلام علیک کرد و گفت: اگر میدونستم شما اینجا هستین نمی آوردمشون بالا... (فکر میکرد امیرعباس لج میکنه که با من بیاد خونه)
گفتم: چه اشکالی داره؟!!
خوشبختانه امیرعباس کوچکترین تقاضایی بابت اینکه با من بیاد خونه نکرد...
من مدل شخصیتی ام اینطوره که بیش از مسئله ی وابستگیم، مسئله ی احساس مسئولیتم برام دغدغه هست...
من حتی به بچه هام هم خیلی وابستگی ندارم...
و اگر امیرعباس نبود، هیچ وقت این مسئله ی وابستگی رو درک نمیکردم...
نه که وابستگی نداشته باشم ها...
ولی خب چیزی نیست که بگم خیلی برام برجسته هست...
مثلا اگر دست خانمم یه زخم کوچیک برداره، واکنش نشون میدم و پیگیری میکنم...
یا اگر بچه ها دچار اختلالی بشن، سریع میرم توی حالت چاره اندیشی...
مثلا پسرم از مدرسه زنگ زد که کاربرگم جا مونده و معلم میگه باید می آوردی، چون یکی دوتا تکلیف دیگه اش رو هم انجام نداده بود معلم دیگه گذشت نکرد...
خانمم میدونست چقدر شلوغم... اما ول کردم و رفتم مدرسه اش و برگه ها رو رسوندم...
خانمم گفت چه حوصله ای داشتی، حالا عکسش رو هم میفرستادی کافی بود...
گفتم، باید میرفتم تا حضوری شرح حالش رو از معلمش میشنیدم... خیلی مهم بود...
موضوع وابستگی من و امیرعباس، برام جدیده...
نه فقط جدید، خیلی برام قابل تامل هست...
انگار یک لایه جدید از وجودم رو دارم میبینم...
و به این فکر میکنم قرار هست با این لایه از وجودم چه تکاملی پیدا کنم در این فرصت کوتاه عمر
با استرس میگه دو سه روز دیگه تاریخ چک هست
پاس میشه؟
آدم خیلی معتبری هستا؟!!!
آبرومون نره!!!!
کمی مکث میکنم و میگم:
تا الان که خدا نذاشته آبرومون بره و تمام چکهامون پاس شده...
ان شا الله اینو هم خدا کمکمون میکنه...
نگران نباشید...
دیگه چیزی نگفت
میگفت:
اسلام خیلی ارزش زن رو بالا برده، واقعا در حد ملکه با زن برخورد میکنه...
اما از اون طرف اختیارات عجیب و غریبی هم به مرد میده... مثلا زن حق نداره بدون اجازه ی شوهرش از خونه بیرون بره... مثل پادشاه با مرد مواجه میشه
عجیب نیست؟
میگم: کجاش؟
میگه: زن میتونه به بچه اش شیر هم نده...
مرد هم میتونه اجازه خروج از خونه به زن نده...
گفتم: اینا اسلام منهای ولایت هست
گفت :بعلاوه ی ولایتش میشه چی؟
گفتم: برید با هم بسازید
این روزها فشار به قدری هست که توی مدیریتم خیلی جلالی شدم
کم کاری ها با برخورد محکم و جدی من مواجه میشه
بعد یکی از بچه هایی که به خاطر سربازیش بعد از حدود دو سال دوباره دو هفته ای هست اومده سرکار...
بهم میگه تو چقدر اخلاقت عوض شده...
کلا ذهنیتم در موردت تغییر کرده...
:)))
امروز از شدت فشار وقتی برمیگشتم خونه توی ماشین، تمام توانم رو گذاشتم توی حنجره ام و چند بار بللللند فریاد کشیدم...
هر کی این روزا میاد کنارم که کمک کنه به یه هفته نمیکشه از تنش کاری، میدون رو خالی میکنه و میره...
من موندم و رفقای هم فکر خودم...
هیچ وقت فکر نمیکردم اینطور دور هم جمع بشیم...
حالم خوبه اما...
این بحرانی که دارم وصفش میکنم فقط مربوط به مجموعه ی ما نیست
اگر فکر اساسی نشه حال تمام اقتصاد ما همینقدر پریشانه و به زودی اثرات بیشتری ازش نمایان میشه...
و این در شرایطی هست که اگر مردم در اقتصاد مشارکت داده بشن خیلی از مسائل حل میشه...
اما متاسفانه در تیم اجرائی کشور چنین دغدغه ای وجود نداره...
چقدر بی مصرفم من...
چقدر بزرگواری میکنید تحملم میکنید اینجا
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائل
کجا دانند حال ما، سبکباران ساحل ها
برای هر انسانی وصفی که در بیت حافظ پیش اومده، پیش میاد
برای شکوفایی انسان لازمه... چه برای بدتر شدنش... چه برای بهتر شدنش...
برای آزاد شدن پتانسیل بدی ها و خوبی های پنهان شده اش، باید با شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائل، روبرو بشه...
نمیدونم به اندازه من کسی در محیط وبلاگ حرف از استاد و ولی خدا زده یا نه...
شما استادت خود امام معصوم هم که باشه و شما روزی سه بار به محضرش مشرف هم بشی،
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائلی خواهی داشت...
که نه اون امام معصوم بهت میگه در این شرایط هولناک چه تصمیمی بگیر، نه کسی رو پیدا میکنی که بتونی بهش تکیه کنی...
توی این شرایط، اون چیزی که در درونت داری و گاهی خودت هم ازش خبر نداری بیرون میریزه...
یاد یه داستانی از کتاب تذکرة الالیای عطار افتادم
میگفت شخصی رفته بود نزد امام صادق (؟) علیه سلام و عرض کرد اومدم اسم اعظم رو بهم آموزش بدی...
از امام انکار و از اون شخص اصرار...
استخر آبی بود در اونجا که امام بودن و امام فرمودن این شخص رو به داخل آب استخر بندازید...
و این شخص که شنا بلد نبود، موافق این کار نبود...
اما انداختنش...
هی دست و پا میزد که بیاد لبه ی استخر، اما یاران امام اجازه نمیدادن دستش به لبه ی استخر برسه...
اون شخص هی از امام کمک میخواست...
امام اعتنائی نمکردن...
تا جایی که شخص دیگه ناامید شده بود و در حال غرق شدن بود و از زبانش کلمه ای بیرون آمد...
امام دستور داد از آب بیرونش بیارن...
پرسید اون کلمه ی اخر که گفتی چی بود؟
شخص گفت به یاد ندارم... اون لحظه خودم رو بین دنیا و عبور از دنیا می دیدم، و استغاثه ای کردم... اما کلمه را یادم نیست...
امام فرمودن اون کلمه اسم اعظم تو بود... من بیشتر از این نمیتوانم کاری بکنم...
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائل...
دیشب همسرم گفت:
مثل قبل حوصله و تحمل نداری... کم حرف شدی...
گفتم توی وضعیتی هستم که هیچ امر بیرونی ای نمیتونه نجاتم بده، حتی استاد...
و من منتظر این وضعیت بودم...
امروز بیش از هر زمانی احساس نیاز میکنم به عصای موسی در درون خودم
به زنده شدن مردگانِ مسیح در درون خودم...
به رحمةللعالمین شدن حضرت خاتم در درون خودم...
و راستش میترسم
گفت از چی؟
گفتم از اینکه آدم بدی بشم...
گفت چرا باید آدم بدی بشی؟
گفتم چون نشانه هاش رو در خودم میبینم...
گفت نشانه های آدم خوبا رو هم در خودت میبینی؟
گفتم: آره... جدی ترینش پریشان حالی ام برای شعیان در این عصر، برای ظلم و جوری که مسلمانان در منطقه ما متحمل میشن، برای لبنان و غزه...
با همین چند جمله، کمی آروم شدم...
چند روز پیش که دیدم شیعیان سوریه دارن از مرزهای غیر رسمی فرار میکنن و میرن سمت لبنان... آتیش گرفتم...
بعد که دیدم تلوزیون نشون میده توی یه مسجدی بدون امکانات نشسته ان... بلاتکلیف...
تمام تاریخ تشییع از جلوی چشمم سان پیدا کرد...
یاد اون ملعون افتادم که توی ماه رمضان روزه میخورد و دوستش بهش گفت تو چرا روزه میخوری؟
گفت من کاری کردم که میدونم از جهنم خلاص نمیشم... برای همین روزه و این ادا اطوارها پاکم نمیکنه...
گفت مگه چکار کردی؟
گفت فلانی ( یکی از خلفای عباسی) بهم گفت تا کجا پای من هستی؟
گفتم با تمام مالم و جانم...
گفت برو...
دوباره صدام زد
گفت تا کجا باهام هستی؟
گفتم با اموال و جان و اولادم...
گفت برو...
دوباره صدام زد
گفت تا کجا باهام هستی؟
گفتم مال و جان و اولاد و دینم مال شما...
لبخند زد و گفت برو این نگهبان هر کیو نشونت داد بکش...
وارد زندانی شدم که طبقات زیادی زیر زمین داشت...
تمام اونها اولاد پیغمبر بودن...
یکی یکی رو کشتم...
شیعیان در طول تاریخ از این مدل کشتار ها اونقدر به خودشون دیدن که اگر بخوایم یه فیلمی از این کشتارها بسازیم شاید بعضی از ماها دیگه نتونیم کنار خانواده هامون بمونیم...
ای صهیون!
ما دست فرزندانمون رو پر میکنیم...
در دل تمام اونها محبت حیدر کرار رو نهادینه میکنیم...
نفرت از شما رو در دلشون شعله ور میکنیم...
دختر و پسرمون رو در این راه برای شما به صف میکنیم...
منتظر ما باشید
ما مظلومانه شهید شدن کودکان و زنان و مردان غزه یادمون نمیره...
عزیزان لبنانی مون رو فراموش نمیکنیم...
شیعیان سوریه رو فراموش نمیکنیم...
آواره شدن هیچ مظلومی رو به خاطر خباثتهای شما فراموش نمیکنیم...
در پایان این کلام رهبرمون:
ما نیروی نیابتی در منطقه نداریم
یمنی از روی ایمان شون هست که میجنگن...
حزب الله مومن است که میجنگد...
ما برادران مومن خودمون رو فراموش نخواهیم کرد...
با وجود اینکه این دو برادر توی خونه با هم نمی سازن و نقطه عطف دو تاشون خواهرشونه... با خواهرشون میسازن اما...
دیروز پسر بزرگم بهم گفت توی سرویس مدرسه یه کلاس چهارمی داداشم رو اذیت کرد...
گفتم تو چکار کردی؟
گفت: منم با اون پسره درگیر شدم... دعواش کردم...
پسر بزرگم همونیه که وقتی با پسر کوچیکه بحثش میشه، میگه کاش امیرعباس تو یه مدرسه دیگه بود، اصلا دوست ندارم با هم یه جا باشیم...
بابت اتفاق دیروز خوشحالم...
