اثرات وبلاگ
یه نگاه به همین اطراف خودمون در مجازی بندازیم:
اینجا که میرم: بیشتر دغدغه های روزمره میبینم و البته هوشی مطلوب و آدمی خوش ذات... اما با نوسانات زیاد...
اینجا که میرم: انسانی با دغدغه های سالم و روحیات شاعرانه، و گاها با بن بست ها یا موانعی که توی زندگی خیلی هامون هست...
اینجا که میرم: از کوتاه نویسی نویسنده اش لذت میبرم و تحسینش میکنم... اما حس میکنم با خانمی با آرزوهای بلند مواجه شدم...
اینجا که میرم: با دنیایی روبرو میشم که درگیر اندیشه هست و چشم اندازی رو دنبال میکنه که پایداری و عمق و لذت داشته باشه...
اینجا که میرم: با مردی روبرو میشم که نگاهش به دنیای پیرامونش، برام چیزهایی داره که از خوندن مطالبش پشیمون نشم... توصیفشون سخته اما میتونم بگم بدون سانسور مردانه مینویسن...
اینجا که میرم: با دنیایی مواجه میشم که در حال معنا بخشیدن به حیات خودش هست... و تمام فراز و نشیب هایی که طی میکنن، قصه زندگی آدم دوپاست...
اینجا که میرم: انسان دل رحمی رو میبینم که در حال ساختن آینده اش هست و البته ایده ی نوشتن این مطلب رو به ذهنم انداخته...
ایشون که ایده ی نوشتن این مطلب رو به ذهنم انداخته حرف از خاطره بودن وبلاگ زد و منو به این فکر فرو برد که بخش اعظم روح انسان رو توجهاتش داره میسازه...
این وبلاگهایی که آدرس دارم انتخابشون نکردم بلکه به ترتیب از بالای وبلاگم هر کدوم بروز شده بودن به ترتیب لینک دادم و وصفی نوشتم...
این وصفی که نوشتم اثراتی هست که این بزرگواران دارن در من ایجاد میکنن...
توجهات ما...
چیزی که داره ما رو میسازه همینه...
توجهی که ذولیخا در روز اول به یوسف داشت... هبوطش داد...
توجهی که در سن بالا به یوسف داشت... عروجش داد...
هر دو تا توجه بود...
به چی توجه میکنیم؟!!
چگونه توجه میکنیم؟!!
ما مهمان سفره ی توجهات خودمون هستیم...
اینکه حرف از اعتدال زدم برای همین بود...
اعتدال موجب میشه بهترین ثمرات رو داشته باشیم در این فرصت کوتاه...
